Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

υπάρχει άραγε η λογική στην αγάπη?

Δεν είναι σπάνιο να αγαπάς. Είναι σπάνιο όμως να αγαπάς τόσο πολύ ένα άτομο. Να νιώθεις τόσα πολλά και να ξέρεις ότι δεν είναι λογικό, ή και ότι δεν πρέπει. Τότε αρχίζεις να πιστεύεις πως καλό είναι να απομακρυνθείς και να μην προσκολλάσαι σε ανθρώπους και φιλίες. Να κοιτάς πιο πολύ τον εαυτό σου και όχι τοοοοσο πολύ τους άλλους. Ή έστω να βρεις κάτι να αγαπάς που να ξέρεις ότι μπορείς, ότι πρέπει και ότι τίποτα δεν σας εμποδίζει! Όμως, ποιος καθορίζει τα ναι, τα όχι, τα πρέπει και τα μπορεί? Ποιος καθορίζει τι είναι επιτρεπτό και τι όχι? Ποιος θα σου υποδείξει ποιόν μπορείς να αγαπάς και ποιόν δεν μπορείς? Υπάρχει κάποιος που μπορεί να βάλει την λογική μέσα στην αγάπη άραγε? Έχει γεμίσει το μυαλό μου με όλα αυτά τα ερωτήματα, αλλά κανείς δεν μπορεί να μου δώσει μια απάντηση που να με βοηθάει και να με ικανοποιεί. Και έτσι βρίσκομε μέσα σ ένα αδιέξοδο, που δεν ξέρω ποιος το δημιούργησε πρώτος. Κάποιος άλλος? Το ίδιο το άτομο που αγαπάω τόσο πολύ?  Ή μήπως ο ίδιος μου ο εαυτός? Κανείς δεν ξέρει.. όμως το τι θα κάνω δεν εξαρτάται εντελώς από μένα, αλλά και από άλλους παράγοντες και άτομα. Ίσως μιλάω μπερδεμένα, μα έτσι είμαι σίγουρη πως δεν θα καταλάβουν πολλοί τι εννοώ, και αυτό είναι ίσως και αυτό που θέλω;) Το σίγουρο είναι πως θα καταλάβει το άτομο που πρέπει να καταλάβει. Και ακόμα θα μάθει, πως εγώ δεν θα πάψω να το αγαπάω, είτε μου μιλάει, είτε όχι, και πως θα νοιάζομαι για κείνο, ακόμα και όταν όλοι όσοι θα μπορούσαν να είναι δίπλα του, κάποια στιγμή χαθούν.


Δεν το έγραψα για να επηρεάσω, αλλά γιατί το ήθελα*

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Ο δρόμος για την ευτυχία


Βράδυ, σ' ένα σκοτεινό μεγάλο δρόμο, εγώ και οι φόβοι μου. Απέναντι βλέπω έχει φως, ανθρώπους με χαμόγελα, μουσική, χαρά. Κι όμως δεν μπορώ να περάσω απέναντι, οι φόβοι και οι ανασφάλειες μου με κρατάνε μακριά απ την ευτυχία που βρίσκεται δίπλα μου. Λίγα βήματα και θα φτάσω, μα εγώ διστάζω. Με τρομάζει η αποτυχία, και ξεχνάω πως αν δεν προσπαθήσεις είσαι απο την αρχή αποτυχημένος. Βλέπω τόσους να κατευθήνονται σ' εκείνο το όμορφο μέρος, που το παίρνω απόφαση, θα πάω κι εγώ εκεί.

Το πρώτο βήμα, κάτι με τραβάει πίσω. Δεν με νοιάζει, αν ήταν όλα εύκολα δεν θα χε καμία σημασία η προσπάθεια. Κάνω διστακτικά τα πρώτα βήματα, και στην συνέχεια πιο γρήγορα, και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα, τώρα τρέχω, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να φτάσω εκεί που θέλω, όμως ήδη νιώθω καλύτερα.
Έχω σχεδόν φτάσει, παντού είναι ζωγραφισμένα λαμπερά πρόσωπα που σε μαγνητίζουν μ’ ένα απλό βλέμμα. Χρώματα, σχέδια, τραγούδια, αγάπη. Όλα είναι εδώ, και πια έχω φτάσει. Τα κατάφερα, και νομίζω άξιζε τον κόπο. Από εδώ και πέρα λοιπόν, ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΡΡΙΠΤΩ ΚΑΤΙ ΠΡΙΝ ΚΑΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΣΩ , άλλωστε αυτή είναι η μαγέια της διαφορετικότας.

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

αξίζει να ψάξεις για την ελπίδα.

Ψάχνω να το βρω μα δεν ξέρω αν υπάρχει. Δεν ξέρω αν αξίζει η προσπάθεια να το βρω. Δεν ξέρω αν γενικά υπάρχει κάτι που να αξίζει, κάτι που θα μου δώσει την ελπίδα, να χαμογελάσω στην βροχή, να βρω το φως από μια χαραμάδα σε ένα γκρίζο τοπίο, να τραγουδήσω όταν όλοι οι άλλοι δεν θέλουν ούτε να μιλήσουν. Κι όμως, σίγουρα κάπου υπάρχει η ελπίδα, κάπου κρύβετε αλλά δεν εμφανίζετε σε όλους. Μπορούν να την δουν μόνο όσοι θα την χρησημοποιήσουν σωστά. Αρκεί να την ψάξεις. Ίσως κρύβετε πίσω από κάτι απλό, όπως μια βόλτα δίπλα στην θάλασσα, κοιτάζοντας την απαλή κίνηση των κυμάτων, κι ας γίνετε κάθε φορά ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ελπίδα μπορεί να σου δώσει μια όμορφη κουβέντα από κάποιον που δεν το περίμενες, ή μια ζεστή αγκαλιά ενός ατόμου που δείχνει ότι νοιάζεται, όταν όλοι άλλοι έχουν φύγει. Η ελπίδα πάντα κρύβετε στα πιο απλά, γιατί συνήθως αυτά είναι και τα πιο ουσιαστικά. Κι όταν την βρεις, είναι η ώρα που πρέπει να ησυχάσεις και να καταλάβεις ότι άξιζε η προσπάθεια.

Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011

N*

Κοιτάω γύρω μου και βλέπω παντού σκοτάδι.Το μοναδικό φως είναι εκείνο των αστεριών.Το μόνο πράγμα που ξέρω πως μπορούμε να κοιτάμε μαζί, κάθε βράδυ που θυμόμαστε την απόσταση, την απόσταση που μας χωρίζει.Ίσως το μόνο που μας χωρίζει είναι η απόσταση.Γιατί οι καρδιές μας είναι μαζί.Να μπορούσα να σε δω έστω για λίγο, για μερικά λεπτά. Δεν ζητάω πολλά.Απλά να δώ την λάμψη των ματιών σου απο κοντά.Δεν με νιάζει αν κάνει κρύο, ξέρω πως όπου κι αν είμαστε θα με ζεστάνει το γλυκό σου χαμόγελο, η φωνή σου, που μοιάζει ίσως με κάποιου αγγέλου που ήρθε στην γη για να μου δώσει την ελπίδα να ζω. Για να με κάνει να ονειρεύομαι. Γιατί όλα μου τα όνειρα είναι να είμαστε μαζί, να μπορώ να σ'ακούω και να σε βλέπω.Να σε πάρω αγκαλιά , και να σου δίξω ότι όλα όσα σου λέω τόσο καιρό τα εννοώ.Και ότι ποτέ δεν θα τα λεγα για κάποιο άλλο λόγο.Μόνο φοβάμαι, γιατί όταν έρθει εκείνη η στιγμή, θα θέλω να κρατήσει για πάντα, δεν θα μπορώ να σ'αφήσω να φύγεις, ούτε εγώ θα καταφέρω να φύγω, αλλά θα πρέπει.Όμως ξέρω πως κάποτε θα μπορούμε να είμαστε μαζί συνέχεια χωρίς να μας εμποδίζει κάτι.Αρκεί ακόμα να το θέλεις κι εσύ, γιατί εγώ θα το θέλω σίγουρα. Μπορεί και να μην είναι τόσος πολύς όσος δίχνει ο καιρός αυτός.Μπορεί να περάσει κι ούτε που να το καταλάβουμε.Εγώ απλά θέλω να είμαι πάντα ένα κομμάτι της ζωής σου.Έστω ένα μικρό.Γιατί για μένα είσαι όλα τα κομμάτια της ζωής μου πια.Ακόμα κι αν αυτό το παζλ λοιπόν κάποια στιγμή δεν αντέξει και χωριστεί, εγώ δεν θα χάσω τα κομμάτια, γιατί έτσι θα χασω και όλη μου τη ζωή.Ξέρω ότι μόνο μ εσένα μπορώ να νιώσω έτσι , όσα άτομα και αν περάσουν απ την ζωή μου, εσύ πάντα θα είσαι το πολυτιμότερο. Σαγαπάω.