Βράδυ, σ' ένα σκοτεινό μεγάλο δρόμο, εγώ και οι φόβοι μου. Απέναντι βλέπω έχει φως, ανθρώπους με χαμόγελα, μουσική, χαρά. Κι όμως δεν μπορώ να περάσω απέναντι, οι φόβοι και οι ανασφάλειες μου με κρατάνε μακριά απ την ευτυχία που βρίσκεται δίπλα μου. Λίγα βήματα και θα φτάσω, μα εγώ διστάζω. Με τρομάζει η αποτυχία, και ξεχνάω πως αν δεν προσπαθήσεις είσαι απο την αρχή αποτυχημένος. Βλέπω τόσους να κατευθήνονται σ' εκείνο το όμορφο μέρος, που το παίρνω απόφαση, θα πάω κι εγώ εκεί.
Το πρώτο βήμα, κάτι με τραβάει πίσω. Δεν με νοιάζει, αν ήταν όλα εύκολα δεν θα χε καμία σημασία η προσπάθεια. Κάνω διστακτικά τα πρώτα βήματα, και στην συνέχεια πιο γρήγορα, και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα, τώρα τρέχω, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να φτάσω εκεί που θέλω, όμως ήδη νιώθω καλύτερα.
Έχω σχεδόν φτάσει, παντού είναι ζωγραφισμένα λαμπερά πρόσωπα που σε μαγνητίζουν μ’ ένα απλό βλέμμα. Χρώματα, σχέδια, τραγούδια, αγάπη. Όλα είναι εδώ, και πια έχω φτάσει. Τα κατάφερα, και νομίζω άξιζε τον κόπο. Από εδώ και πέρα λοιπόν, ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΡΡΙΠΤΩ ΚΑΤΙ ΠΡΙΝ ΚΑΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΣΩ , άλλωστε αυτή είναι η μαγέια της διαφορετικότας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου