Δεν είναι σπάνιο να αγαπάς. Είναι σπάνιο όμως να αγαπάς τόσο πολύ ένα άτομο. Να νιώθεις τόσα πολλά και να ξέρεις ότι δεν είναι λογικό, ή και ότι δεν πρέπει. Τότε αρχίζεις να πιστεύεις πως καλό είναι να απομακρυνθείς και να μην προσκολλάσαι σε ανθρώπους και φιλίες. Να κοιτάς πιο πολύ τον εαυτό σου και όχι τοοοοσο πολύ τους άλλους. Ή έστω να βρεις κάτι να αγαπάς που να ξέρεις ότι μπορείς, ότι πρέπει και ότι τίποτα δεν σας εμποδίζει! Όμως, ποιος καθορίζει τα ναι, τα όχι, τα πρέπει και τα μπορεί? Ποιος καθορίζει τι είναι επιτρεπτό και τι όχι? Ποιος θα σου υποδείξει ποιόν μπορείς να αγαπάς και ποιόν δεν μπορείς? Υπάρχει κάποιος που μπορεί να βάλει την λογική μέσα στην αγάπη άραγε? Έχει γεμίσει το μυαλό μου με όλα αυτά τα ερωτήματα, αλλά κανείς δεν μπορεί να μου δώσει μια απάντηση που να με βοηθάει και να με ικανοποιεί. Και έτσι βρίσκομε μέσα σ ένα αδιέξοδο, που δεν ξέρω ποιος το δημιούργησε πρώτος. Κάποιος άλλος? Το ίδιο το άτομο που αγαπάω τόσο πολύ? Ή μήπως ο ίδιος μου ο εαυτός? Κανείς δεν ξέρει.. όμως το τι θα κάνω δεν εξαρτάται εντελώς από μένα, αλλά και από άλλους παράγοντες και άτομα. Ίσως μιλάω μπερδεμένα, μα έτσι είμαι σίγουρη πως δεν θα καταλάβουν πολλοί τι εννοώ, και αυτό είναι ίσως και αυτό που θέλω;) Το σίγουρο είναι πως θα καταλάβει το άτομο που πρέπει να καταλάβει. Και ακόμα θα μάθει, πως εγώ δεν θα πάψω να το αγαπάω, είτε μου μιλάει, είτε όχι, και πως θα νοιάζομαι για κείνο, ακόμα και όταν όλοι όσοι θα μπορούσαν να είναι δίπλα του, κάποια στιγμή χαθούν.
Δεν το έγραψα για να επηρεάσω, αλλά γιατί το ήθελα*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου